Nationaal park Pelister

Eén van de redenen dat we naar Bitola zijn gegaaan was het nationaal park Pelister. Ons hotel frenzy dan ook aan dit park en als we uit ons hotelkamerraam zien we de reusachtige bergen van het park liggen. Gisteren hadden we bij de receptie van ons hotel al wat informatie ingewonnen. Het park bleek te beschikken over een informatiecentrum en dat leek ons een mooi beginpunt.
Vanmorgen onze wandelschoenen aangetrokken, voldoende water meegenomen en nu wel het GPS apparaat!

De weg naar het informatiecentrum was al erg mooi om te rijden. Het was één lange weg van het hotel naar daar. Natuurlijk was het een weg vol met scheuen en kuilen maar een fantastische klim naar boven. Het begon bij mij weer heel erg te kriebelen om ergens een fiets te pakken en deze klim naar no en te fietsen. Moooie haarspeldbochten en een geweldig uitzicht op het dal. Ik denk dat het ongeveer 20 minuten rijden was met de auto.

Aangekomen in het informatiecentrum werden we meteen mee naar boven genomen naar een expositie van alle flora en fauna van het park. Om niet onbeleefd te zijn hebben we hier tien minuutjes rongekeken en wat vragen gesteld. Vervolgens hebben we om advies gevraagd over de wandelingen die we konden doen. We besloten om een niet al te lange en een niet al te moeilijke wandeling te doen. Voor de zekerheid kochten we er nog maar een kaart van het park bij.
Het eerste stuk van de wandeling had een informatief gedeelte over de gevechten die hier geweest zijn in de eerste wereldoorlog. Ondanks dat moest er al aardig geklommen worden. Na drie kwartier waren we bij het eindpunt van dit gedeelte van onze wandeling. We kwamen uit bij een plek waar een aantal mensen in de schaduw aan het relaxen waren.
Volgens de vrouw van in informatiecentrum moesten we vanaf hier een andere route gaan volgen. We hadden alleen twee paden om uit te kiezen en we wisten niet welke. We zagen dat een groepje mensen voor ons één van de paden koos en we besloten ook maar dat pad te nemen.
Voordat het echte pad begon, kwamen we uit bij een uitstekende rots met een geweldig uitzicht op de berg tegenover de berg waar wij op stonden. Op de foto's zal je zien hoe mooi dit was (in het echt natuurlijk nog mooier). Het groepje voor ons was intussen al doorgelopen.

Het pad leek in het begin nog goed te doen. Na een kwartier was er nog weinig van het pad over. Het was nog ongeveer twintig centimeter breed en lastig te bewandelen door de boomwortels en de rotsen. Ook bij dit pad kwamen we weer uit bij een splitsing. Bij deze splitsing stonden, in tegenstelling tot hiervoor, wel bordjes waar de paden heenliepen. Niet dat we het konden lezen maar we konden het wel vergelijken met de teksten op onze aangeschafte kaart van het park. Hieruit bleek dat we het andere pad hadden moeten nemen. We zijn dus het pad weer teruggelopen en de andere kant opgegaan. Toen kwamen we uit bij het hotel waar we uit moesten komen.

Omdat we het al aardig warm hadden gekregen, besloten we hier meteen maar wat te drinken. Na ons drankje besloten we voor de zekerheid maar de weg te vragen bij het hotel. De receptionist vertelde dat we een winterkaart hadden en dat de route die we wilden lopen een langlaufpad was.
Gelukkig was er een soortgelijke route die we konden lopen maar die was het eerste stuk wel wat zwaarder. Deze route heette de "Rocky trail" (rotsige route voor m'n ouders) en zat vol met rotsen. Deze route zou leiden tot één van de toppen van de berg maar dan zouden we 7 uur bezig zijn om boven te komen en dan moesten we ook nog terug. We konden deze route nemen en dan na een half uur onze eigen route weer op kunnen pikken. We kwamen er achter dat dit echt heel zwaar was. De route liep echt heeeeel stijl omhoog. Volgens de receptionist moesten we deze route nemen tot we bij een berghut uit zouden komen. De berghut was alleen sinds kort geheel afgebrand.

Het klopte wat de receptionist had gezegd. Na een echt pittige klim kwamen we uit bij een verbrand huis. We zagen dat er ook skiliftjes waren.
Het was een heel aparte gewaarwording waar we nu uitgekomen waren. We waren samen boven op een verlaten berg, bij verlaten skiliftjes en een afgebrand huis. Het gaf mij het idee dat we in een spookstad beland waren of dat we in de omgeving van Tsjernobyl zaten. Het voelde griezelig aan maar niet op een vervelende manier.

Wat wel vervelend was, was dat we ons pad niet konden vinden. We hebben hier bijna een half uur rondgelopen op zoek naar het pad. Gelukkig zagen we iets wat op een pad leek. Helaas stond er geen bordje bij waar het pad heenliep. Nu kwam toch de GPS van pas. Op onze kaart stond een windroos en konden we zien in welke richting we zouden moeten lopen. Dit kwam overeen met het compas op de GPS en daarom gokte we het er op. We hadden geen zin om weer terug te lopen.

Dit pad was gelukkig minder zwaar. Er zaten bijna geen hoogtemeters in en liep als het ware horizontaal over de berg. Het bleef wel spannend of we het goede pad hadden. We kwamen namelijk wel een paar keer een bordje tegen met een tekst er op maar wat er stond, geen idee. In ieder geval niet waar we heen moesten lopen. Volgens de receptionist zouden we aan het einde van het pad een hutje tegen moeten komen. We hadden nog genoeg tijd voor het donker zou worden (en de wolven enzo wakker zouden worden) dus we bleven doorlopen.
Ook hier kwamen we weer langs prachtige plekken. Er waren een soort gletsjers van rotsen die van boven tot onder aan de berg liepen. Die open stukken zorgde ook meteen voor een prachtig uitzicht. De berg was namelijk begroeid met heel hoge dennenbomen en het meeste van de wandeling kon je dus niet veel zien van de omgeving.

Omdat de GPS met een lijn op de kaart bijhoudt waar je gelopen hebt, werden we steeds zekerder dat we over het juiste pad liepen. Het plaatje op de kaart van de GPS ging namelijk steeds meer lijken op het plaatje van de route op onze papieren kaart. Na een tijdje kwamen we dan ook uit bij het berghutje, het laatste punt waar we een ander pad moesten nemen. Dit gaf ons een opgelucht gevoel. We hadden hier niet vast willen zitten tussen de lynxen, wolven en beren.

Vanaf het laatste pad hadden we op een gegeven moment een uitzicht op het pad waar we hiervoor gelopen hadden. Dat bleek tenminste van de lijn op de GPS want waar we nu liepen leek het een onbegaanbaar gebied. Dat gaf wel een trots gevoel dat we daar net gelopen hadden.

Na ongeveer een uur kwamen we weer uit bij de parkeerplaats waar de auto stond. Uiteindelijk hebben we bijna elf kilometer gelopen en driehonderd hoogtemeters overbrugd. Toch knap van twee onervaren bergbeklimmers :-)

In de auto zijn we weer naar beneden gereden naar ons hotel. Weer kreeg ik een erg grote drang om die berg op te fietsen maar helaas was nergens een fietsverhuur te bekennen.

Vanavond zijn we lekker in het hotel gaan eten (lekker eten trouwens) en gaan we er een rustige avond van maken.

Morgen gaan we proberen of we een jeep kunnen regelen om daarmee de rest van het park te zien. De wandelingen naar de toppen van de berg zijn niet te doen op één dag. Je zal moeten slapen in één van de hutjes en dan de volgende dag verder gaan. Een jeep is dan een mooie oplossing.

Groetjes van Sanne en Jochem.