Maloviste en Heraclea Lyncestis

Omdat we gister natuurlijk wel een zware dag hadden, leek het ons verstandig om vandaag rustig aan te doen. Het plan was om met de jeep door het park te gaan. Helaas was de jeep voor vandaag al besproken, maar hebben we hem wel gereserveerd voor morgen.

Dan maar het oude en kleine dorpje bezoeken vlakbij en de ruïne van een oud Romeins dorpje. Omdat de garmin de oude ruïne wel kende, besloten we eerst op zoek te gaan naar het dorpje. Dit zou niet moeilijk zijn volgens het foldertje. We volgden de weg en keken onderweg of we het bordje zagen. We wisten dat het voor een grote bocht was, maar toen we in die bocht zaten, hadden we nog geen bordje gezien. Wel een gekke afrit. Dus keren en de afrit nemen dan maar.

Na zo'n 5 km op een onbegaanbare weg (wat heeft ons autootje zich goed gehouden zeg), kwamen we bij een dorpje. We mochten met de auto niet verder en dat kon ook bijna niet met al die koeien, kippen en honden op de weg. De weg omhoog was steil!!!! We "klommen" het (losse-stenen)pad op en kwamen langs een kerk die heel speciaal zou zijn van binnen. Helaas was hij dicht en zagen we ook niemand die het open kon doen.

We liepen verder en zagen een bord met een paardrijdtoute. Op het internet hadden we gelezen dat dit ook te lopen was. We besloten om dit pad te gaan volgen, want ergens halverwege zou nog een klein kerkje zijn. Het zou goed aangegeven staan dus we durfden het aan.

In de volle zon liepen we over een steile weg die we soort van konden volgen, omdat er op sommige stukken wel losse stenen lagen en verder waren het plantjes en gras. Het was een erg zwaar pad. Hijgend en puffend zochten we verkoeling bij een watertje. Met frisse tegenzin gingen we weer verder omhoog.

Een tijd konden we de weg wel goed volgen, maar het was warm en er waren zoveel wespen. We kwamen bij een bord die wel de weg wees, maar het pad was verdwenen. Ik opperde nog enthousiast om terug te gaan, maar Jochem zag weer in de verte een stip op een boom. Dus baanden we weer een weg door de plantjes en het gras om in het verkoelende bos te komen.

We volgden "het pad" nog hoger en kwamen zowaar na een tijd twee gebouwtjes tegen. Er stond Ana op, dus dit zou dan het kerkje zijn. Nou ja boeiend was het niet en omdat we de stalkende bij/wesp/zoembeest wel weer zat waren vertrokken we naar beneden.

Zowaar kwamen we mensen tegen. Nick uit Australië en Victor uit Bitola. Zij gingen naar het kerkje toe. Dus toen wij zeiden dat dit het was, wisten zij ons te overtuigen dat er nog hoger een echt kerkje zat en Victor had de sleutel. We klommen met hun nog hoger en inderdaad daar stond opeens een kerkje. Van binnen zag het er mooi uit. Wel gek, het kerkje zag eruit alsof er gewoon mensen komen.

Met zijn vieren klommen we weer naar beneden. Dit was een steile weg naar beneden. Vol met modder en losse stenen. Iedereen liep vlot door en ik moest dus echt opschieten. Kwam er ook een eind aan deze hike. Uiteindelijk hebben we 6km gelopen en zijn we 440m omhoog gegaan. Pittig dus.

Hierna gingen we naar Heraclea. De Garnin loosde ons er vlot naartoe. Het eerste wat we deden was iets drinken en de wc gebruiken. Joepie een Frans toilet. Blegh haha. Behalve alle spinnen op het wc, vielen ook de gigantische mieren op. 2 van die mieren konden een hele braam optillen.

Heraclea is gebouwd in 500 voor Christus. Het was ooit een van de grootste steden in de Balkan. Caesar had er zijn opslag. Op dit moment ligt ruim 80% van Heraclea nog onder de grond. Er lagen mooie mozaïeken die we konden zien. Om door het terrein te komen moest je over de wegen, muren en over planken lopen. Best leuk maar ook wel spannend.

We beklommen de trappen van het amfitheater, waar alles al klaarstond voor een voorstelling. Blijkbaar zijn er daar dus voorstellingen te bezoeken. Dat moet vast erg mooi zijn. Uitkijkend over stenen die al 2500 jaar op dezelfde plek liggen, verlicht met lampen. Vast erg speciaal.

Daarna hebben we nog boodschappen gedaan en zijn we nu weer op het terras van het hotel beland waar we weer lekker gaan eten en vooral blijven zitten.

Liefs ons