Met de jeep de berg op

Vandaag was onze laatste dag in Trnovo. Zoals we gisteren al verteld hadden, gingen we vandaag met een jeep de berg op. We hadden allebei niet echt lekker geslapen en waren dus een beetje moe.
We zijn gaan ontbijten en daarna terug naar de kamer om het nog een beetje op te ruimen. We hadden afgesproken dat we om 10:40 uur opgehaald zouden worden bij het hotel. We werden alleen al om 10:15 uur gebeld dat de jeep voor het hotel stond. Moesten we ons ineens gaan haasten. Niet zo prettig op de vroege ochtend. We zijn naar beneden gelopen en daar ontmoette we onze chauffeur. Nu bleek ook nog dat deze man geen woord Engels sprak maar alleen Macedonisch. Dit zorgde meteen voor minder vreugde bij ons. Zo kon het wel eens een lange dag worden. Ondanks de taalbarrierre merkte we wel dat het een erg enthousiaste man was. Hij begon lekker in het Macedonisch tegen ons te kletsen maar we hadden geen idee waar hij het over had.
Onderweg kwamen we er achter dat we met handen en voeten toch een soort van gesprek konden hebben. Gesprek is misschien een groot woord maar kleine dingen konden we wel aan elkaar uitleggen. We reden bijvoorbeeld langs zijn huis en met wijzen en andere gebaren konden we dat er toch uit opmaken. Ook wilde hij weten waar wij precies heen wilden. Door drink- en zwembewegingen te maken konden we duidelijk maken dat wij de meren wilden zien die boven op de berg lagen. Onderweg werden we ook nog voorgesteld aan zijn broer, die ook voor het park werkte.

Het eerste deel van de route hadden we zelf ook al gereden. Dat ging namelijk naar het informatiecentrum waar wij zelf ook al geweest waren.
Vervolgens begon de echte tocht naar boven. We lieten de asfaltweg achter ons en begonnen aan een weg met kuilen, rotsen en zand. Het eerste stuk van deze weg hadden we toevallig in tegenovergestelde richting gelopen.
Het was erg leuk om te merken hoe trots hij was op z'n landrover. Bij elk stuk lastige weg kregen we de enige Engelse zin te horen die onze chauffeur kende: "No problem" en we reden verder. Hij liet ons steeds zien dat hij in z'n derde versnelling omhoog kon rijden of dat hij de landrover even in de 4-Wheel drive stand zette. Dit was erg leuk om te zien hoe trots hij hier op was.

De weg waar we over reden was echt heel slecht. Ik denk niet dat we harder dan 5 km/h gereden hebben. Ook werden we echt alle kanten op geslingerd in de jeep, zo slecht was de ondergrond. Dan kregen we weer te horen: "No problem".

Op een gegeven moment zagen we een auto voor ons rijden die nog een stuk langzamer reed dan ons. Het was een een soort jeep maar dan een maatje kleiner. Toen we vlakbij waren bleek dit een Lada te zijn die even wat meer moeite had om naar boven te rijden dan wij. We zijn er dan ook langs gegaan. De chauffeur liet dan weer de temperatuurmeter op z'n dashboard zien waaruit bleek dat onze motor totaal niet warm werd. Met handgebaren werd duidelijk gemaakt dat de Lada wel een paar keer zou moeten stoppen om de motor af te laten koelen.

Na ongeveer een uur maakten we onze eerste stop. Pauze blijkt in het Macedonisch het zelfde te zijn als in het Nederlands. Bij deze pauze zaten we op precies 2000 meter hoogte. Dat werd ons duidelijk gemaakt door dit te tekenen op de grond. We hadden al eerder geleerd dat het Macedonische woord "Voda" , water betekende. In de verte zagen we een groot meer en met handen en voeten werd uitgelegd dat het meer zorgde voor het drinkwater van Bitola en omgeving.
Sinds we hier zijn drinken we ook steeds water en water met prik van het merk Pelisterka (Pelister is de naam van de top van de berg waar we op zaten) en dit bleek ook uit hetzelfde meer te komen.

Gisteren werden we tijdens onze wandeling een paar keer achtervolgd door een soort grote bij. Hoe vaak je die ook wegsloeg, hij bleef maar om je heen zoemen. Dit maakte de wandeling van gisteren voor ons een stuk minder leuk. Toen we weer weg wilde rijden, bleek er zo'n zelfde vlieg in de jeep te zitten. We maakte duidelijk dat we dit beest niet in de jeep wilde hebben en toen pakte onze chauffeur met z'n blote hand het beest van het raam. Hij liet ons zien met z'n vinger dat het beest niet kon steken met z'n achterkant en ook niet kon bijten met z'n voorkant. Hij stond erop dat wij ook moesten voelen dat hij inderdaad niet kon steken. Sanne wilde dit absoluut niet dus besloot ik maar even te voelen. Ook met tegenzin maar ik wilde me niet laten kennen. En inderdaad hij stak niet maar zo'n vliegbeest van drie centimeter groot sla ik liever dood dan dat ik het aai. Deze keer hebben we hem maar weer losgelaten.

Wat onze rit ook erg speciaal maakte, was de muziek. De ontvangst van radiozenders was sowieso al slecht in Macedonië, laat staan boven op een berg, dus had onze chauffeur een Cd in de radio zitten. Bij elke (korte) stop zette hij de motor uit van de jeep en als we dan weer verder reden, begon de cd weer van voren af aan. Ik denk dat we de eerste twee liedjes zo'n twintig keer gehoord hebben. Het kostte me veel moeite om niet elke keer keihard te lachen als de eerste klanken weer uit de speakers kwamen. Waarschijnlijk schrikken we deze vakantie nog een keer 's nachts wakker door deze liedjes :-)
Onderweg kwamen we ook een aantal personenauto's tegen. Het is ons echt een raadsel hoe die ooit naar boven zijn gekomen. De staat van de weg was zo slecht dat dit echt niet mogelijk leek. Helaas konden we deze vraag ook niet duidelijk maken aan onze chauffeur en we zullen hier dus nooit achter komen.

Toen we gisteren vanuit de Romeinse ruïnes terug reden naar het hotel leek het alsof er sneeuw op de berg lag. Ik zei nog tegen Sanne dat dit waarschijnlijk rotsen waren en dat het mij onwaarschijnlijk leek dat er nu nog sneeuw op de berg lag. Niets bleek minder waar want we kwamen toevallig langs diezelfde plek en er lag dus wel een grote plek sneeuw. Wel leuk om een keer een sneeuwbal te gooien in eind juli.

Na ongeveer tweeëneenhalf uur kwamen we aan bij één van de twee meren. Deze bevond zich op ongeveer 2300 meter hoogte. Ik had in het hotel de hoop dat we daar misschien een korte duik in bet water konden maken maar het was daar geen 30 •C zoals in het dal maar zo'n 15 graden. We gingen dus niet zwemmen. We bleken niet enige te zijn bij het meer. Er was een stelletje met hun zoontje die met twee paarden omhoog gekomen waren. Helaas kwamen zij ook uit Macedonië en spraken net zo goed Engels als onze chauffeur. Praten ging dus niet. Onze chauffeur had voor de lunch wat voor ons meegenomen. Hij had ongeveer een kilo kaas bij zich wat gemaakt was van de melk van schapen die op de berg graasde. Ook had hij een halve liter fles cola mee met daarin eigen gestookte Raiki. Ook had hij nog wat chocoladerepen en Turkse koffie bij zich.
We vonden dit zo lief dat we het niet konden weigeren. Zelf Sanne, de grootste kaashater die ik ken, nam uit beleefdheid een stukje kaas. Met het inschenken van de Raiki begon hij met Sanne en met zichzelf. Beide kregen een klein laagje. Hij nam zelf zo weinig omdat hij nog moest rijden. Ik dacht dat hij mij ook een klein laagje zou geven maar ik kreeg een beker vol.
Ik ken Raiki via een Turkse collega en weet dat het hetzelfde smaakt als sambuca of ouzo, een anijssmaak.
Dit was even anders. Het smaakte naar stroh (80) rum. Pure alcohol. Sanne nam uit beleefdheid kaas en ik kon dus niet achterblijven. Zoals jullie weten ben ik niet vies van alcohol maar dit was echt met moeite naar binnen te krijgen. Ook de kaas was niet super. Het was de meest romige en vette kaas die ik ooit gegeten had. Hij bleef maar stukjes snijden ook al zei ik dat ik genoeg had gehad. Ik moest dus maar blijven nemen omdat hij zo lief en gastvrij was. We zijn maar een rondje om het meer gaan lopen om even niets meer te hoeven nemen. Toen ik opstond merkte ik hoeveel alcohol er in de Raiki zat. M'n benen bewogen iets soepeler dan ik zou willen.

Het lukte ons niet om een rondje om het meer te lopen. Er waren iets te veel losse rotsblokken waar we overheen moesten lopen. In combinatie met de alcohol leek het ons maar beter om terug te lopen.

Toen we terug waren bleek er nog een jeep te zijn gearriveerd bij het meer. Dit bleek een werknemer te zijn die de sleutel had van het hutje dat naast het meer stond. Hij sprak gelukkig wel een beetje Engels. In de hut hingen een aantal foto's van echte bergbeklimmers. De meeste foto's waren van een Macedoniër die als eerste de Mount Everest had beklommen. Hij was alleen overleden tijdens de afdaling. Het hutje was ingericht als een soort eerbetoon aan deze bergbeklimmer.

Na een uurtje bij het meer te zijn geweest werd er een grote zak vuil voor onze jeep gebonden en kregen we een extra passagier mee. Het zoontje van het stel dat met de paarden naar boven was gekomen ging met ons mee.

We zijn vervolgens doorgereden naar het tweede meer op de berg. We konden hier niet geheel bijkomen omdat deze een aantal meter lager lag dan de weg waar wij overheen reden. Dit meer was ook een stukje kleiner en was dan ook niet zo spectaculair als bet andere meertje. We hebben hier een paar foto's gemaakt en begonnen vervolgens aan de afdaling van de berg met weer hetzelfde liedje door de speakers. Onderweg werden we weer lekker heen emaneer geslingerd in de jeep: "No problem".
Nadat we de boomgrens weer hadden bereikt stopte we ineens en liep de chauffeur omhoog in de berm. We wisten niet wat hij ging doen maar hij kwam terug met een halve struik in z'n handen met daar aan verse blauwe bessen!! Heerlijk was dat. Wij vertelden dat we deze bessen ook in Nederland hadden maar dat deze heel duur waren. We begrepen van hem dat hier een kilo blauwe bessen omgerekend 60 cent kostte. Dat zijn nog eens mooie prijzen voor vers fruit :-)

Na vijf minuten maakte we weer een stop bij een plek waar er ineens water uit een kraantje kwam. Vers water vanaf de berg. We waren tijdens onze wandelingen al meer van dit soort plekjes tegengekomen maar durfden daar steeds niet uit te drinken. We hadden namelijk gelezen in een verhaal van een andere toerist dat hij twee dagen op het toilet had gezeten. Omdat ik vandaag al zo veel rare dingen had genomen vond ik dat dit er ook nog wel bij kon. Het was echt heerlijk koel water en smaakte ook prima. Gelukkig ook nergens last van gekregen nadien.

Dit was de laatste stop van onze rit met de jeep. We hebben nog wel het jongetje afgezet in het buurdorp en zijn doorgereden naar ons hotel.
Op de heenweg had onze chauffeur zijn huis aangewezen toen we er langs reden. Nu we er weer langsreden, stond er een heel welkomstcommitee. We kregen van de broer van de chauffeur een tasje met daarin wat boekjes over het Nationaal Park Pelister. Dat was erg leuk. Na iedereen uitgezwaaid te hebben werden we afgezet bij het hotel.

Gisteren kregen we te horen dat we €100,- moesten betalen voor deze dag. We vonden dit toen erg veel geld en wilden eigenlijk nog wat afdingen van de prijs. We hadden alleen zo'n leuke dag gehad en de chauffeur was zo'n vrolijke, lieve man en ondanks de gigantische taalbarriere die het soms wat moeilijk maakte, kon dat onze pret niet drukken. We hebben uiteindelijk nog een flinke fooi gegeven omdat we het echt heel leuk hebben gehad.

In het hotel bleek dat ik mijn telefoon was verloren. Bij de receptie hebben ze de chauffeur gebeld en die kwam m'n telefoon terugbrengen. Dat scheelde weer een hoop geregel.

De laatste dag hier was echt een mooie ervaring. Wel een zware want we zijn beide in slaap gevallen toen we terug waren in het hotel. We hebben dus maar in het hotel gegeten en zijn vroeg naar onze kamer gegaan. Morgen zullen we afreizen naar Ohrid waar we het iets rustiger aan zullen doen. We gaan daar ook lekker zwemmen en hopelijk wat bruiner worden dan we nu zijn. In de zon liggen is er nog niet van gekomen. Hopelijk zullen we net zulke enthousiaste verhalen schrijven over Ohrid.

Groetjes van Sanne en Jochem

P.S. We gaan wat foto's weghalen van de eerdere dagen omdat we anders te weinig ruimte hebben voor nieuwe foto's.